Lendas

As historias, cando teñen base real, chámanse lendas. Na memoria do noso pobo consérvanse moitas destas lendas, e nós debemos coñecelas e contalas para que non desaparezan.
Hai cincuenta anos, os encargados de transmitilas eran os herdeiros da tradición xograresa, xeralmente cegos, que vivían do que se lles daba polas súas interpretacións. Nestas historias cantadas narraban os feitos máis sobresalientes do momento, pois daquela aínda o mundo estaba libre de “sálvames” e “tertulianos” a soldo do mellor postor que fixesen negocio con elas.
A música destas composicións era case sempre igual, aínda que eu teño oído algún cego facer os seus “pinitos” ao Plácido Domingo.
Para que vos fagades unha idea de cómo eran aquelas historias lendarias, escribín esta fantasía, que se adapta ao ritmo que tantas veces teño oído.
Se vos gusta, facede o mesmo con calquera lenda que vos teña contado esa avoa ou avó que tanto saben daqueles tempos.         

O neno cego

Unha serea do porto
contoume esta historia estraña,
que agora vos vou narrar
sen que eu lle engada nada.

Un neno cego xogaba
coas areas desta praia.
Veu unha onda xigante
e levouno nas entrañas.

Cando a nai se decatou
de que o fillo lle faltaba,
berrou e berrou con forza,
pero ninguén respostaba.

Chorou tanto a pobre nai,
que xa non lle quedaban bágoas,
e o mar creceu e creceu,
pero o fillo non voltaba.

Entón din que un bo golfiño,
co seu corazón de prata,
compadeceuse da nai
e mergullou entre as augas.

Cando atopou ao pequeno,
este xa non respiraba.
Empurra que empurra o corpo,
consegue levalo á praia.

Cando a nai mira ao seu fillo,
rómpeselle dentro a alma.
Axeónllase ante el
e berra, berra e non para.

O golfiño que a contempla
sente unha sensación moi rara.
El tamén quere chorar,
pero non lle saen bágoas.

Ao ver alí ao golfiño,
coa súa mirada humana,
a nai quixo darlle un bico,
cos ollos cheos de lágrimas.

O golfiño só sorriu
e volveuse cara a auga.
A nai mirou e mirou,
pero viu só escuma branca.

Dende aquela di a xente
que un neno de tez moi pálida
busca coas mans estendidas
ao golfiño que o acompaña.

Tamén chegan a dicir
que ambos os dous, pola praia,
xogan coas cunchas que o mar
coma unha nai lles regala.

Pero cando sae o día
pérdese a súa pegada
e só quedan sobre as ondas
dúas siluetas de auga.

 Por  Pedro J. Rovira