CRÓNICA DUNHA XUNTANZA ANUNCIADA

A xuntanza dos ILUSTRES MEMBROS da Gloriosa do 56 vense celebrando dende hai anos o 1º de maio, pero ao coincidir este ano esa data en domingo, adiantouse ao 30 de abril para que os “patres” puidesen cumprir coas obrigas que o seu ministerio esixe.
    

 

A partir das doce dese día a beirarrúa do Seminario Maior de Lugo foise enchendo de nenos disfrados de señores maiores que esperaban impacientes a chegada dos demais compañeiros, orgullosos de terse adiantado a todos eles.
    A escena, non por repetida, deixaba de ser menos entrañable.
- Aquel que ven aló é Ramos. O meneo da cabeza delátao.
- Pois aquel é Prieto, que chega tarde, pero ás présas.

 E así vaise adiviñando a todo o que vai engrosando o grupo. Pero ás veces tamén hai erros. Sen ir máis lonxe, alguén dixo moi convencido: Aí ven Lozano! E cando chegou ao noso lado era … a concelleira de cultura do Concello de Lugo.
    A asistencia foi considerable, aínda que botamos en falta a presencia dalgúns incondicionais, como Manuel Gómez, Lozano, o outro Diéguez ou Daniel,  entre outros moitos, que para calquera de nós son tan importantes coma os que asistimos de maneira habitual. Son parte da Gloriosa, sáibanno ou non o saiban, quéranno ou non o queiran.

Este ano os anfitrións foron dous dos compañeiros que tiveron a idea hai xa anos de organizar estas xuntanzas: Jaime Diéguez e José Luis Díaz Prieto. Parabéns. Todo resultou perfecto, e ademais Jaime deunos a maior proba de amor que se pode dar: darnos o seu propio viño .. de Amandi. Para o ano, como a noticia se corra, non faltan á xuntanza nin os embarazados.
    A xornada comezou cunha visita guiada polo Seminario para ver as reformas que se están a levar a cabo no mesmo. O guía foi Daniel, o Reitor Magnífico do centro (para min, magnífico reitor), ao que agradecemos de todo corazón o seu rigor nas explicacións e a amizade que nos mostrou en todo momento. Despois asistimos á Santa Misa, concelebrada polos nosos curas, coa lectura feita polo compañeiro Sucasas, que demostrou que ademais de manexar maxistralmente os pinceis sabe darlle ao texto un aquel especial, e escoitamos a homilía de Luciano, que coma sempre nos fixo rememorar tempos pasados que forman parte indisoluble das nosas vivencias máis profundas.
    A comida na Fonte do Rei foi inmellorable. Notouse que tiñamos padriños que nos recomendaran.
     

Como sempre a sobremesa foi do máis animado. Alí se recordaron unha e mil anécdotas que temos intención de recopilar. Para iso contamos co compromiso de Vicente Carballido de pór en marcha un Blog no que todos poidamos  colaborar. É por iso que rogamos aos reacios a ter correo propio que o abran aínda que non sexa máis que para estar en contacto con todos nós, que o merecemos (modestia á parte.

    Como adianto dalgunhas destas anécdotas, transcribo algunhas das lembradas pola zona na que eu  comía - coma un cura, dos que comen ben!-. Un aperta. 
   

A vida na aula adquiría unhas veces caracteres épicos e outras tráxico-cómicos.

1ª. Un día tocoulle a china  (a chinesa) a Albino na clase do “Zocas”: Guerra Carlista. Estado do susudito interfecto: NPI.
Naquela ocasión foi Jaime Diéguez o que se atreveu a facer de José Luís Moreno. A súa pericia foi tal, que o pobre do “Zocas” volvíase tolo en adiviñar de onde procedían aquelas samaritanas voces que acudían en axuda do compañeiro en apuros. Pero os nervios sempre nos xogan malas pasadas, e a Albino atacáronlle aos oídos. Por máis que se esforzou o noso bo ventrílocuo en soplarlle quen era o xeneral do bando carlista, o pobre do Albino non se enteraba. A fe que os que estabamos arredor sufriamos tanto coma el. Por fin conseguiu captar o soplo, e mirando desafiante ao profe dixo cunha voz que parecía non querer saír da súa gorxa: “Zumalacarregi!”.
Non puidemos conter a risa. E se o “Zocas” non se botou a chorar, foi porque aínda non chegaramos ao tema da Guerra Civil, que era a súa debilidade.  

2ª. Na clase de don Luís Leirado a atención era máxima. Tanto a materia como a personalidade deste profesor así o esixían.
Recordouse a seguinte anécdora, pero non o nome do protagonista (Sería o que nola contou?). Tema: O aparello dixestivo.
-    Boca, farinxe, cardia, estómago, …
-    Muy bien señor, siga, siga.
-    O pi … , O pi … , O pi .. ?
Nisto chega aos oídos do alumno un soplo que se deixa oír pola dereita: “Pírol …”
-    A pirola!
-    Oh, señor, que cosas dice! Siéntese, siéntese!.

3ª. Pero se de algo pode presumir o noso curso é de contar con moitos e bos filólogos. Un deles, cursando primeiro, xa foi quen de engadirlle novas formas  aos compostos do verbo sum. A moitos que coñecemos prémianos por cousas moito menos importantes.
A pregunta de como era o presente de subxuntivo do verbo possum estaba feita cunha clara mala uva evidente para alterar os primeiros postos ocupados polos pitagoríns que os ganaran en boa lide memorística.
Ao dirixir a pregunta ao primeiro desta escala de sabiondez, este quedou mudo; o segundo baixou a cabeza; o terceiro chegou a balbucir: Po …, Po …, Po … , pero de aí non saía. E así pasou co cuarto, quinto, sexto, …
Cando o profesor xa ía retirar a pregunta, un intrépido José, que pola sazón ocupaba un dos últimos postos, levantouse do seu digno asento e sen pestanexar deu a todos unha lección de seguridade en si mesmo:  “Potossim, potossís, potossít, …”. Non puido rematar. A súa hortodoxia na formación deste tempo impediulle pasar a ser o líder dos chapóns, pero valeulle un alcume que, pola súa sonoridade, xa quixeramos moitos para nós.
    O primeiro en utilizar este alcume foi Ramos, quen ao día seguinte se dirixiu a Iglesias cun inocente: “Potosín”, para preguntarlle algo. A reacción do noso bo José foi darlle, impasible, unha lección comprimida de toda a retrancuda filosofía galega: “Que carallo queres?”

4ª. O profe de francés, don Luís Ruíz, era unha figura muy particular. Os que temos feito a mili non atopamos entre os mandos que tivemos a ningúen co seu rigoroso carácter militar. As súas palabras cortaban. Só houbo un intrépido compañeiro capaz de pedir explicacións a unha das súas indicacións, José Silva Abuín. 
    Non se sabe se este compañeiro fixo a mili ou librou por pertencer á “Gloriosa”, dado que non foi posible contactar con el. Pero se a fixo, estamos seguros de que ía vacinado para soportar estoicamente a máis atroz das reprimendas que un cabo lle puidese dirixir.

5ª. De tantos e tantos profesores entrañables como recordamos, o “Xambelo” ocupa, a lo menos para algúns de nós, un dos primeiros lugares. A troques estivo de converterse no primeiro promotor eclesiástico dun astro da canción mexicana. As actuacións  “a capella” de José María nas súas clases superaban con moito ao que agora se dá por chamar “Operación Triunfo”. Pero é de xustiza recoñecer que nos progresos musicais do noso artista tivo moito que ver a dirección técnica de Lozano. Por desgraza, a falta de medios fixo inviable a contratación dunha casa discográfica que fixese realidade este sono do noso inesquecible José María, que arestora percorre o Paraíso –non me cabe dúbida- nun cabalo branco coma o do seu corrido.

6ª. Botei moito de menos a presenza de Lozano nesta xuntanza, pois quería que me aclarase algúns detalles da súa estadía en París ao pouco de deixar o seminario. Menos mal que contei coa colaboración do meu xemelgo Casar (nacimos o mesmo día, mes e ano), que estivo presente no relato que na Praza de España nos fixo e xurou ser verídico o noso compañeiro máis universal e polifacético.
    Como non quero alterar nada do que o noso amigo nos contou, limítome a transcribir aquel relato (e Casar non me deixará mentir).

Cheguei A París aló polo ano 66, lixeiro de equipaxe e sen máis cartos ca os necesarios para poder comer non máis alá dunha semana. O primeiro que me chamou a atención foi comprobar o mal que falaban aqueles condenados. Nada que ver tiña a súa pronunciación coa que tan maxistralmente nos ensinara don Luís Ruíz. Salvoume o feito de atoparme cun home de Vimianzo que se compadeceu da miña situación e díxome que se quería ter fonda gratis el sabía dunha señora disposta a botarme unha man. O que eu non sospeitabe era que esta última expresión non era metafórica! Aceptei encantado e pedinlle a dirección,.
Chamei algo nervioso e abriume unha muller duns corenta anos, ben parecida e moi acolledora. Díxome que se chamaba  Angelique, que tiña unha filla de dezaoito chamada Mireille e que o seu marido andaba navegando e case non paraba na casa.
Mostroume a miña habitación, e con relación aos cartos dixo que xa falariamos.
A nosa amizade e compenetración foi crecendo e crecendo, e ao pouco tempo deixei de usar o leito que me cedera de maneira tan altruísta.
Todo ía ben - moi ben diría eu-  ata que un día Mireille, que como o seu nome indica era moi observadora, entrou na habitación da súa nai sen chamar. Eu vireime rapidamente cara a parede para ocultar as miñas partes pudendas, pero foi inútil. Mirou á súa nai sen inmutarse dixo con ollos luxuriosos: C’est la vie!
Despois dun intre, que para min fíxoseme eterno, as nai efilla puxéronse a falar endiañadamente rápido. Apenas entendín nada do que dicían, pero as súas miradas cara min non me presaxiaban nada bo.
- Le matin pour toi, l’après-midi pour moi, et le soir pour … les deux!
    A partir daquel día a miña estancia naquela casa foi un inferno. Comía e comía, pero cada vez pesaba menos, polo quee cheguei a temer pola miña saúde.
    Un día volveu o home de Angelique, ao que o meu amor parisién lle chamou “Epú”, aínda que non sei se este era o seu verdadeiro nome. “Epú” decatouse pronto de que alí sucedía algo raro: Só sei que cando volvín á casa pola noite, tiña as miñas cousas ciscadas polas escaleiras e que, apoiada na porta, unha escopeta de caza parecía apuntar, non a ningún dos meus ollos oftalmolóxicos, senón máis abaixo!. Non me parei a despedirme e saín correndo.

PD. Xa dixen que non respondo da veracidade de todos os feitos narrados, pero o que si podo asegurar e que non engadín nin suprimín nada do que aquel día nos contou Lozano na Praza Maior de Lugo.

Posto por Pedro J. Rovira