XENTE
(De Evgeni Evtushenko)
Non existen homes pouco interesantes.
Os seus destiños són como historias de planetas.
Cada un é único, só, el só,
Non hai ningún outro que se lle asemexe.
E si alguén viviu en silencio,
Feliz no seu recuncho,
A sua mesma insignificança
O fixo interesante.
Cada cal té un mundo secreto, ben seu,
Onde s’esconde o mellor instante,
Onde s’esconde a hora máis terrible.
Pero nós non sabemos nada.
E si un home morre,
Morre tamén a súa primeira nevada,
E o primeiro bico, e o primeiro combate…Lévase todo .
Si, quedan libros e pontes,
Máquinas e telas de pintores,
Si, moitas cousas teñen que restar...
Pero algo foxe!
Así é a lei d’este xogo sen piedade.
Desaparecen mundos, non persoas.
Os homes, pecadors e terrenales, lembrámolos,
Pero, en realidade, que sabíamos, d’eles?
Que sabemos nós, dos irmáns, dos amigos?
Que sabemos, da nosa estimada?Ata do noso pai,
Coñecéndoo todo, non sabemos nada.
Vaise a xente, non a podemos retornar.
Non podemos facer volver os seus mundos secretos.
E cada vez,
Teño ganas de berrar ante esta impotencia.
Xa vexo, Vicente, que somos o que lemos (e algo máis), e ti e mais eu debemos ler cousas moi semellantes, pois o poema que reproduces aquí é un bo exemplo das nosas preferencias. Nuns días intentarei facer unha glosa (ao estilo de frei Luís de León, salva a sideral diferenza, do mesmo. Unha pareta.
ResponderEliminarRectificación: (algo en min habitual) Nunca lle enviaría ao meu amigo e compañeiro Vicente unha "pareta" (e menos unha "parenta"). Como teredes entendido, o que lle envío é unha "aperta", que fago extensiva a todos vós.
ResponderEliminar