Gaspar García Laviana, UN HOME BO

DIARIO DE TULA

Unha tarde  de marzo en Madrid. Era e había invernía. Acordamos xuntarnos na librería Central do Museo Reina Sofía. A escusa era participar na presentación dun libro de Nivaria Tejera. Facía a presentación o experto comentarista, histórico editor e prolífico escritor Juan Cruz, gran coñecedor dos egos do mundo literario dos últimos cincuenta anos aínda que os egos estean a andar medio revoltos ou confusos, como case todos nós  nestes últimos tempos.

Nivaria é canaria de orixe, cubana de  adopción e de larga vida na illa, antiga e fiel revolucionaria e agora en situación permanente pero activa e enérxica, “desengaiolada” polo que tiña que ter sido e non foi a revolución cubana.

Evocáronse os cumes literarios da posguerra en España (Nivaria xa escribiu en francés no ano 56 as súas vivencias de nena da guerra) e os seus condicionantes propios do “despois” dunha guerra con vencedores e vencidos. Amosouse, moi ben guiado por certo polo hábil Juan Cruz, un percorrido polo  camiño  literario e persoal da escritora, no que quedou moi patente e clara a súa  acougada máis activa e longa pelexa contra as traizóns xa abondo duradeiras do mito revolucionario.

Xavier, o meu compañeiro de cadeira, empezou a contarme os seus soños e algúns dos seus proxectos máis inmediatos: tenta escribir un libro sobre a teoloxía da liberación. Hei de dicir que ten vinteoito anos e non pasou por ningún seminario: só é un rapaz  inquedo que dende hai anos busca razóns para vivir de xeito intelixente. De súpeto, apareceron encima da mesa os nomes de Boff, Ellacuría, Casaldáliga, Jon Sobrino, o seu amigo Cardenal e un longo etc., e tamén quixo citar de forma moi expresa o nome de Gaspar García Laviana,  misioneiro asturiano do Sagrado Corazón e comandante na guerrilla nicaraguana, falecido no ano 78, que segue a contar con admiradores e seguidores incondicionais no colectivo dos cristiáns comprometidos co devir do home tamén neste mundo.  Choveu. Choveu dende esa data e tamén choveu e segue a chover para todos nós a herdanza desta xente que, dun xeito ou doutro, loitaron por facer un mundo algo mellor.

A día de hoxe, o Xavier mais eu temos o proxecto de pasar un día enteiro na Alpujarra granadina visitando a un moi amigo seu, Christ Stewart, o autor de Entre Limones. Como seguro ben sabedes, Christ era o batería do afamado grupo Génesis, pero cambiou a  música instrumental pola natureza que zoa e soa no casal El Valero da Alpujarra. O silencio do lugar seguro que deixará que escoitemos os ecos dos galegos que estiveron por aquelas terras, nas que deixaron pegadas do seu paso, como acredita a toponimia de varios lugares: Pampileira, Capileira, etc., etc.

TULA, testemuña muda   -xa vos contei que me acompaña nos meus vieiros con algunha xente-  empezou, sen dar fala, a facerme preguntas  e, como nin puiden nin souben dar resposta, limitouse  a dar fe das tonalidades, opinións e soños  baleirados ó calor dunha noite de inverno no Madrid dos mesóns: truáns, poetas, soñadores e homes bos mesturados na procura da vida!

Voltando á dimensión que xerou e motivou este escrito, ás desilusións da octoxenaria NIVARIA, ás loitas na alma e no corpo de GASPAR e dos outros, Tula preguntoume:  “Que nos chega e que nos queda hoxe de todo iso? Onde estamos e para onde imos ou queremos ir!”

Sinto morriña dos estados de vixía precisos para alimentar os imprescindibles soños eternos de cada home…

A noite finou  de xeito feliz, como case sempre na vella Europa, froito dunha mentalidade xudeo-cristiá, nun acolledor  e agarimoso local  chamado Tattaglia confortados, eso si, con dúas revolucionarias copas de cava e as apertas amorosas de dous amigos.

Un saúdo de Tula.

 Posto por José Rebolo Mariño