Diario de Tula -3-

A viaxe: lixeirezas inconsistentes.-

Tentei o longo da miña vida facer, de cando en vez, o que me peta e quero e podo. Non o que os reitores da sociedade queren, e case sempre conseguen, que fagamos. No Nadal gústame escoitar, e, de se terciar, cantar as panxoliñas de sempre. Na Semana Santa non viaxo ó Caribe nin vou ás Canarias nin me apunto a un cruceiro. No verán non acudo ás praias nin bebo viño con gaseosa.

 

Mais non sempre consigo facer o que quero: tan é así que hoxe, primeira data de Xullo, estou no automóbil camiño do sol.



Tula amósase inqueda e bulideira e eu sinto carraxe de estar na rúa un día tan sinalado polos riscos do tránsito.



Ás oito da mañá xa estamos en Astorga, vila de cregos, cóengos e bispos (meu amigo Xavier di que por iso non progresou).



Quero manterme esperto para guiar con xeito e acudo ás lembranzas. Aínda que  xa pasei o traxecto da vida de pensar en mesas farturentas e exquisitas, non podo rexeitar sentir de novo o deleite que foi comer o cocido maragato na casa de Maruja en Castrillo de los Polvazares, os xantares dos “catro magníficos” (en realidade no grupo somos cinco, mais ilustrados son só eles catro, e eu síntome ditoso de ser aceptado na súa compaña) na Peseta en Astorga, os cafés mirando ó Maragato, tamén en Astorga, mentres amañamos o mundo… Libando mentalmente as delicias do estómago e da mente, topei co Douro e conteille a Tula que hai moitos anos, ó pasar por Zamora, sempre olía moi ben a pasteis (a fábrica de pastas Reglero estaba no centro da cidade) e os pasteis evocáronme nese intre a Gerardo Diego no seu poema ó Douro:



Río Duero, Río Duero,

Nadie a acompañarte baja;

Nadie se detiene a oír

Tu eterna estrofa de agua.



Cheguei a Salamanca. Que dicir? O sagrado templo da sabedoría, onde estudaron moitos compañeiros e amigos ós que lembrei de xeito agarimoso; lembrei tamén con moita gratitude ó salmantino Juanma Criado, da man de quen coñecin o farinato e outros moi bos manxares, tales como o xamón de Guijuelo. Da súa man tamén, puiden asistir a tertulias taurinas no Gran Hotel; gocei e gozo da amizade de mestres do toureo como Manuel Caballero e outros; das noites de verán na propiedade de Emilio e Pilar de Córdoba, vendo ás agachadiñas os movementos e o lecer dos touros. Juanma pasa o verán en Chiclana, con só unha curta fuxida ás festas de Santander. Alí pasamos anaquiños de tempo imborrables na compaña do bo amigo Ismael e outros. Unha tarde de touros, un lembrado mestre do toureo dedicoulle desde a praza un reverencial saúdo a Juanma, ó que este lle correspondeu cun comentario por lo bajini: ”Sí, home, sí…, se me pagases os touros que me debes!”. O incidente acabou moi ben: Juanma é  home de carteira  avultada e, sobre todo, é home de corazón xeneroso. Cando chegamos a cear en La Bombi, mimados por Boni, xa estaba o toureiro agardándonos. Bebemos, para comezar, unhas cantas botellas de Cresta Rosa (viño do Empordá propio para o verán), ceamos, cantamos por Rafael Farina, e outros mesmo recitamos a Espronceda. A obriga quedou saldada e sen desembolso.



Pasei Hervás e a súa castiñeira (disque é a máis grande de Europa) e volvín ver no maxín ó Notario de León que cando estivo destinado en Hervás coñeceu en persoa á muller que aleitou para que un ministro do cortexo de Alfonso XIII,  cando visitou Las Hurdes, puidese tomar un café con leite e así acougar a úlcera de estómago que estaba a padecer.



Apareceu Cáceres (os extremeños pronuncian Cácere). Non quixen evitar ver de novo e gozar da Casa do Sol e de tantas outras maravillas do casco vello como é o restaurante Atrio de sabedeira acordanza na compaña da miña dona e dos meus fillos.



Mérida. Para min, o descanso do guerreiro! Un fresco, case frío, prato de gazpacho, torta del Casar, migas, presa de ibérico criado e engordado na Serra de Fregenal con viño de Belesar. Recitamos a Luis Chamizo que o escribe en  castúo:



Yo no sé de lerturas

ni m’hace farta

pa cuidar bien del amo

y a la senara.

Yo seré mu mendrugo,

mu calabazo,

y más listo que el Cura

será mi amo:

¡Pero es lo güeno,

que toítos los años

mu entendemos!



Pasaron os pobos, as lembranzas e os quilómetros por este vieiro da prata. O Guadiana mansiño, quedo no encoro de Montijo, dooume o descanso que me cumpría.



Á fin, a qué vén todo isto? A nada: lixeirezas inconsistentes.



Un dos máis fermosos poemas da literatura galega é do lugués Luis Pimentel e nel fai gabanzas diso: “Nada. No hacer nada”



Parabéns para os que, podendo andar e correr polas rúas e as estradas, aquédanse no seu recuncho e gozan diso:



“ …

Nada. No hacer nada.

No llorar por las estrellas.

Estar quietos mirando a la ausencia.

Esperar, esperar con sosiego.

Contemplar el río quieto, fresco.

Nada.  No hacer nada.




Saúdos de Tula.

Pepe Rebolo