CARTA A PEDRO J. ROVIRA
Disque
o poeta Juan Ramón Jiménez, Nobel da nosa quinta do 56, nos anos que viviu en Puerto Rico, onde
finou, entre outras moitas teimas tiña a de ter ó seu dispor un mordomo-vigairo
que, á tardiña, antes do solpor, chamaba á porta do seu despacho para, con
estudada pero solemne brevidade, dicirlle: “Señor: el crepúsculo”. (Desde aquí
unha homenaxe de gratitude a D. Jesús Abelleira, que tanto e tan ben nos lía a
Platero) .
Benquerido Pedro, á nosa idade os
anos van poñéndonos atrancos e vigairos para recordarnos acotío que o solpor da
nosa existencia tamén está aí. Dicía e escribiu Pessoa que decotío sentía de
xeito máis vehemente a carga que supoñía levar para diante a maleta do ser.
Léote, Pedro, nas últimas datas e
percíbote ferido e case que algo desacougado. Sinto próximo o latexo do teu
berro existencial. Sinto, tamén, moita envexa do teu xenio para verbalizar e escribir os teus pensamentos.
O que escribes, o que berras, non é banal nin superfluo; é, penso, un bruído da
túa alma moza en corpo sesentón.
Nestre intre lembro que, cando o Mestre
Claudio Magris estreou o estado da vellez (biolóxica?), soltou de xeito
apriorístico a sua definición de vellez:
“Antes tenía ideas, ahora solo tengo memoria”. E eu digo: o Mestre Pedro
Rovira nin fai nin é coma Claudio Magris. Pedro está a estrear o estado da
vellez con ideas, contanto e case que cantando as contradicións que ve entre a
proclamación da mensaxe do Amor e as accións que decotío facemos os cristiáns
en senso contrario. Hai uns cantos anos, despois de
convertirse ó catolicismo e por tanto antes de convertirse en musulmán, escribiu
Garaudy: “Los cristianos bajan del
Calvario y hablan del tiempo”. Saímos da misa e esfolamos ó que está a carón, sobre todo se non nos oe.
Pedro, lembra a Curros cando se lle ocorreu -por certo, pagouno ben
caro- aquilo que puxo en boca de
Deus: “Se este é o mundo que eu fixen…, que o demo me leve” .
No teu berro está tamén a solución:
a vida, e ó mellor tamén a fe cristiá, é busca, é dúbida, é fulgor, pero tamén penumbra e gozo e val de
lágrimas.
Eu non son quen, nin quero ser quen, de reconfortarte; seguro que neste
blog aparecerá algunha voz máis autorizada cá miña e con respostas máis
axeitadas para as fonduras do teu
ser.
Acabo a miña carta de parabéns para
ti polas túas loitas cunhas palabras de Juan Ramón Jiménez a Moguer, o seu pobo:
“Te he dicho, Platero, que el alma de Moguer es el vino, ¿verdad? “ .
Pedro, siempre nos quedará Belesar
para, entre grolo e grolo, mostrar as feridas da alma, pero tamén para cantar a
vida, que non é pouco.
Unha aperta.
Pepe Rebolo
